หลี่ เซียนเนี่ยน (จีน: 李先念; พินอิน: Lǐ xiānniàn; 23 มิถุนายน พ.ศ. 2452 – 21 มิถุนายน พ.ศ. 2535) เป็นผู้นำทางทหารและการเมืองของพรรคคอมมิวนิสต์จีน ดำรงตำแหน่งประธานาธิบดีแห่งสาธารณรัฐประชาชนจีน ตั้งแต่ปี พ.ศ. 2526 ถึง 2531 ภายใต้การนำของผู้นำสูงสุดเติ้ง เสี่ยวผิง [3] และดำรงตำแหน่งประธานคณะกรรมการแห่งชาติของการประชุมที่ปรึกษาทางการเมืองแห่งประชาชนจีน ตั้งแต่ปี พ.ศ. 2531 จนกระทั่งเสียชีวิต เขาเป็นสมาชิกเต็มตัวของโปลิตบูโรฯ ตั้งแต่ปี พ.ศ. 2499 ถึง 2530 และเป็นสมาชิกของคณะกรรมาธิการประจำโปลิตบูโรฯ ตั้งแต่ปี พ.ศ. 2520 ถึง 2530 [4] [5]หลี่ทำงานเป็นช่างไม้ฝึกหัดในช่วงวัยรุ่นเพื่อหาเลี้ยงครอบครัว เขาเข้าร่วมพรรคคอมมิวนิสต์ในเดือนธันวาคม พ.ศ. 2470 และเข้าเป็นทหารในกองทัพแดงของจีน หลังจากศึกษาที่มหาวิทยาลัยการทหารและการเมืองของจีนต่อต้านญี่ปุ่น และโรงเรียนพรรคกลาง เขากลายเป็นผู้บัญชาการทหารที่มีอิทธิพลและประสบความสำเร็จในช่วงสงครามจีน-ญี่ปุ่นครั้งที่สอง และสงครามกลางเมืองจีน โดยสร้างชื่อเสียงให้กับตัวเองในการต่อสู้ในหวยไห่ [4] หลังจากการสถาปนาสาธารณรัฐประชาชนจีน เขาได้ดำรงตำแหน่งผู้ว่าการและเลขาธิการพรรคฯ ในมณฑลหูเป่ย์ บ้านเกิดของเขาตั้งแต่ปี พ.ศ. 2492 ถึง 2497 จากนั้นได้เข้าร่วมกับรัฐบาลกลางในกรุงปักกิ่ง โดยดำรงตำแหน่งเป็นรัฐมนตรีว่าการกระทรวงการคลัง (พ.ศ. 2497–2513) และรองนายกรัฐมนตรี (พ.ศ. 2497–2525) เขาสนับสนุนฮั่ว กั๋วเฟิง ผู้สืบทอดตำแหน่งของเหมา เจ๋อตง และได้รับตำแหน่งรองประธานพรรคฯ (พ.ศ. 2520–2525)เขาเป็นหนึ่งในแปดผู้อาวุโส ของพรรคคอมมิวนิสต์จีน เขาถือว่าเป็นฝ่ายซ้ายมากที่สุดในหมู่พวกเขา ทั้งทางการเมืองและเศรษฐกิจ หลี่มีบทบาทสำคัญในการสกัดกั้นการโอนธุรกิจของรัฐให้เป็นของเอกชนและรักษาการควบคุมของรัฐในหลายภาคส่วนของเศรษฐกิจ ส่งเสริมค่านิยมทางการเมืองและวัฒนธรรมแบบคอมมิวนิสต์ดั้งเดิมผ่านการอุปถัมภ์ของนักทฤษฎีเช่น หู เฉียวมู่ และเติ้ง ลี่คุน และมีส่วนสำคัญในการกำจัด หู เย่าปัง และจ้าว จื่อหยาง เขาสนับสนุนให้ทหารเข้าปราบปรามผู้ชุมนุมในการประท้วงที่จัตุรัสเทียนอันเหมิน ในปี พ.ศ. 2532 [5] [6] [7]